Recenzja: „Kiedyś o tym miejscu napiszę” Binyavanga Wainaina

Odłóżcie na chwilę na bok safari, dzikie zwierzęta, zamieszkujące kontynent kolorowe plemiona i lasy równikowe. Odłóżcie na bok wszystko, co do tej pory wiecie o Afryce i przeczytajcie tę książkę od początku do końca. Przed wami trzydzieści trzy rodziały i blisko 400 stron szczerej opowieści o życiu i dorastaniu w Afryce.

„Kiedyś o tym miejscu napiszę” to książka wyjątkowa, bo szalenie prawdziwa. Na okładce widnieje informacja, że jest to saga rodzinna. No i poniekąd jest, ale to nie wszystko. Wainaina okazuje się bowiem również mistrzem reportażu, a pozycję tę czyta się z zapartym tchem, kartka po kartce. Trochę tak, jakby, będąc dzieckiem, ukraść pamiętnik starszej siostry i z każdą kolejną stroną chcieć więcej i więcej. Będziecie mieli ochotę schować się z nią gdzieś w przytulnym kącie albo usiąść na słońcu na tarasie marząc, aby nikt nie oderwał was od tej lektury.

„Jest popołudnie. Gramy w nogę za domem przy sznurze na bieliznę. Mój brat Jimmy ma jedenaście lat, moja siostra Ciru pięć i pół. Stoję na bramce”. Autor takimi słowami wprowadza nas w swój świat. Świat z jednej strony bardzo prosty, kręcący się wokół codziennej rutyny – szkoły, rodziny, wyjazdu za granicę, studiów – a z drugiej strony, tak fascynujący i zaskakujący. Afryka Wainainy to nie jest Afryka, jaką znamy z kolorowych pocztówek. To Afryka wielokulturowa i pełna kontrastów, widziana oczami człowieka, który w niej dorastał; który zmagał się z jej codziennymi smutkami i radościami. To przede wszystkim historia życia w Kenii, ale i w Ugandzie, Rwandzie i RPA, zaczynająca się w latach 70. XX wieku i trwająca aż do dziś. Gdzieś pomiędzy liniami tekstu da się wyczuć, że Wainaina przelał na papier całego siebie, włącznie z towarzyszącymi mu na przestrzeni lat dylematami, planami i marzeniami. Opisuje realia w sposbób tak nieskomplikowany i naturalny, że aż czasem ma się wrażenie jakby było się tam i obserwowało wszystko z boku.

Wainaina nie oszczędza nam też szczegołów dotyczących jego rodziny i rodzinnych perypetii. Wraz z nim podróżujemy nad jezioro Nakuru, gdzie mieszka jako dziecko, czy do Ugandy, skąd pochodzi jego mama. Udajemy się również na rodzinne spotkania, na które przyjeżdżają krewni mieszkający w Rwandzie.

„Kiedyś o tym miejscu napiszę” to tekst o wielu wymiarach i pozycja obowiązkowa dla wszystkich, którzy chcieliby poznać Afrykę od innej strony.