„A czy będziesz tam szczęśliwa?”. Rodzice, pozwólcie swoim dzieciom spełniać marzenia.

„A czy będziesz tam szczęśliwa?”, zapytała moja mama kiedy po raz kolejny rozmawiałyśmy na Skypie na temat mojej nadchodzącej przeprowadzki do Ugandy. Są takie marzenia, które przerażają rodziców. I choć sama nie jestem mamą, to jestem w stanie sobie wyobrazić, co czuje rodzic, kiedy jego dziecko nagle podejmuje decyzję o wyjeździe za granicę. A już szczególnie o wyjeździe do Afryki, o której z reguły ludzie niewiele wiedzą poza tym, że „są tam terroryści i ebola”.

Moja emigracja, wanderlust, czy jakkolwiek to nazwiecie, zaczęła się całkiem niepozornie. Wyjechałam na 6-miesięczny staż do Wiednia. Nie wiedziałam jeszcze wtedy czy zostanę tam na dłużej, czy wrócę do Polski. Szybko się jednak okazało, że podróże i przeprowadzki są mi całkiem na rękę, i po odbytym stażu przeniosłam się na kilka miesięcy do Monachium a następnie, na 1,5 roku, do Dusseldorfu. W Polsce bywałam średnio raz na 3-4 miesiące, co nie było jakąś straszną tragedią. Wciąż widywałam się z najbliższymi, którzy z miesiąca na miesiąc przyzwyczajali się do tego, że nie ma mnie już na wyciągnięcie ręki.

Podczas tych kilkudziesięciu miesięcy spędzonych na obczyźnie, odwiedziłam też wiele niestandardowych miejsc, m.in. Jordanię, Palestynę, Etiopię, Tanzanię czy Ugandę. Oprócz tego, że byłam daleko od domu, moi bliscy musieli również przetrawić jakoś moje dziwne podróżnicze plany realizowane w pojedynkę. A dla rodziny, która nigdy jakoś szczególnie nie podróżowała, nie jest to najłatwiejsze. No bo jak to? Nasza „mała córeczka” jedzie tak daleko i do tego sama?! Z każdym kolejnym wyjazdem padało więc to samo pytanie: „Dlaczego tam? Dlaczego w pojedynkę?!„. A ja odpowiadałam: „Bo to jest miejsce, które mnie ciekawi. Taka jestem.„. Po czym następowała kolejna lawina pytań dotyczących wojen i chorób, przeplatana stereotypami o danym miejscu, na które zawsze cierpliwie odpowiadałam.

Tym razem było inaczej. Wróciłam z Ugandy i po dwóch tygodniach oznajmiłam, że zrezygnowałam z pracy, a za 3 miesiące przenoszę się do Afryki Wschodniej. Moja mama, po chwili ciszy po drugiej stronie, zapytała mnie: „A czy będziesz tam szczęśliwa?„. Zamurowało mnie, bo to chyba najpiękniejsze pytanie, jakie może zadać rodzic dziecku realizującemu swoje marzenie. I choć na jej twarzy rysowała się niepewność, zapytała mnie, co będę tam robić, gdzie będę mieszkać, chciała wiedzieć więcej o kraju. Pytała nie oceniając. Bo troszczyć się o kogoś nie oznacza tylko zakazywać i być przeciwko, jeśli coś nam się nie podoba. Troszczyć się nie oznacza kłócić się i obrażać, bo dziecko ma inny plan na życie niż mamy dla niego my. Dla mnie troska oznacza pozwalanie drugiej osobie (dziecku/partnerowi/komukolwiek) na bycie szczęśliwym i realizację pasji. Na podążanie drogą, która to szczęście danej osobie daje. To pozwolić uczyć się na własnych błędach i doświadczać nieznanego. Szczęście ma wiele wymiarów i może być powodowane przez wiele osób czy wydarzeń w naszych życiach, ale tylko my wiemy, gdzie jest ten guzik, który należy nacisnąć, aby to szczęście włączyć.

Szczeście dziecka. To chyba życzenie, które łączy wszystkich rodziców świata. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że nikt inny, jak tylko my sami (dzieci) możemy nasze własne szczęście zdefiniować. Tym bardziej się cieszę, że mam tak wspaniałą, wyrozumiałą i wierzącą we mnie mamę, wspierającą mnie w każdej podjętej decyzji, niezależnie od tego czy jej się ona podoba, czy nie. Mamę, która, choć raczej nie podróżuje, to potrafi pytać i słuchać tego, co jest dla mnie ważne. Dzięki mamo!! 🙂 (Kurczę, aż mi się łezka w oku zakręciła :)).

Więc jeśli czytacie to, tatusiowie i mamusie całego świata, to taki mały apel ode mnie. Wierzcie w swoje dzieci i pozwalajcie im spełniać marzenia. Nie ważne czy zechcą podróżować po świecie, zostać ulicznymi grajkami, mieszkać w szałasie w jakiejś dziczy w Ameryce Południowej, założyć własną firmę, czy zostać milionerami. Może będą zmieniać kierunek studiów po sto razy, może będą szukać siebie, może tego właśnie potrzebują. Nie ważne czy im się uda, czy nie. Wierzcie w nich i wspierajcie w realizacji siebie, w ich drobnych radościach. Rozmawiajcie zamiast krytykować. Pytajcie zamiast posługiwać się stereotypami. Bo szczęśliwe dziecko, to szczęśliwy rodzic.

Wiem, że po tym tekście pewnie wam już niedobrze od slowa „szczeście” (mnie by było), ale mam nadzieję, że dzięki temu chociaż go zapamiętacie.