Bo człowiek spełniony to człowiek szczęśliwy

Marzenia. Wszyscy je mamy. Jedni większe, inni mniejsze, ale nie ma chyba na tym świecie nikogo, kto żadnego marzenia nie ma. Na mojej liście marzeń od dawna widniała jedna, niezmienna pozycja – przeprowadzka do Afryki. Kiedy jednak zrobiłam pierwszy krok i wydawałoby się, że już absolutnie nic nie może mnie powstrzymać, los zaczął płatać figle. „Nie uda się”, pomyślałam w pewnym momencie.

Mówią, że bez ryzyka nie ma zabawy. Że ci, którzy stoją w miejscu, cofają się. Że świat do odważnych należy. Ja nigdy nie należałam do tych, którzy bali się zmian, więc i tym razem podjęcie decyzji przyszło mi całkiem łatwo. Kiedy w kwietniu wracałam z Ugandy, już w samolocie wiedziałam, że chcę tam wrócić. I wcale nie na tydzień, nie na miesiąc, ale na o wiele dłużej. Prosto z Kampali poleciałam na Majorkę, a zaraz po powrocie do biura, 30 kwietnia, złożyłam wypowiedzenie. Nie miałam wtedy jeszcze żadnego planu, ale miałam wiele opcji. Sprzedałam większość tego, co posiadałam i kupiłam bilet w jedną stronę. Trzy miesiące później w Abu Dhabi czekałam już na lot do Nairobi, skąd miałam udać się do Jinja w Ugandzie.

Plan był prosty – chciałam pracować jako freelancerka. Miałam kilku klientów, którym miałam prowadzić kanały społeczniościowe i pomagać w działaniach marketingowych w internecie, jednak żaden z tych klientów, z różnych względów, nie planował zatrudniać mnie na stałe. Oznaczało to tylko jedno – jeśli do końca października nie znajdę stałej pracy (czyt. firmy, która zechce zapłacić za moje pozwolenie na pracę), będę musiała wrócić do Europy.

A co w Europie? A w Europie czekała na mnie już praca, za którą wielu oddałoby wiele. Google. W ręce (w właściwie na mailu) miałam już kontrakt, którego podpisanie zaskutkowałoby przeprowadzką do Dublina i życiem w Irlandii. Choć to z pewnością fajne miejsce i przez długi czas rozważałam taką opcję (no bo co to za wariatka, która odrzuca pracę w Google?!), to ostatecznie postanowiłam trzymać się planu i znaleźć pracę w Afryce Wschodniej. I wiecie co? Znalazłam 🙂 Pod koniec września przenoszę się do Kenii, aby rozpocząć pracę łudząco podobną do mojej poprzedniej – równie kreatywną, równie dynamiczną i do tego w tej samej branży (turystyka/hotelarstwo). I choć wcześniej byłam w Kenii już dwukrotnie, to muszę przyznać, że ta nowa przygoda odrobinę mnie stresuje. Bardziej niż stres odczuwam jednak wewnętrzną satysfakcję i radość, bo spełnianie marzeń nie przychodzi wcale łatwo. Nie wystarczy po prostu czegoś chcieć i liczyć, że samo do nas przyjdzie. To miesiące, a często i lata cieżkiej pracy, nie raz konieczność podejmowania ryzyka i dokonywania ciężkich wyborów, które krok po kroku doprowadzają nas tam, gdzie chcemy się znaleźć.

W życiu czasem mniej znaczy więcej. Tego zdążyłam się już nauczyć, mimo że mam dopiero 25 lat. Frustrujące jest jedynie to, jak często ludzie wiedzą lepiej ode mnie czego chcę i co jest dla mnie dobre. Długo zastanawiałam się, co zrobić z ofertą pracy od Google. Rozmawiałam ze znajomymi i rodziną, i w 99% słyszałam jedną z dwóch odpowiedzi:

1. „Przecież możesz popracować w Google rok czy dwa, odłożyć pieniądze i wrócić do Afryki”
2. „Przecież zawsze możesz sobie pojechać do Afryki na wakacje!”

Moje odpowiedzi natomiast ograniczały się do jednej z dwóch poniższych:

1. „A co jeśli za rok albo dwa umrę? Zachoruję albo potrąci mnie na ulicy szalony kierowca?” (Tutaj zazwyczaj pojawiała się kamienna twarz i komentarz, który sugerował jakobym była nieśmiertalna albo coś w tym stylu)
2. „Tylko, że ja nie chcę jechać sobie na wakacje.” (Nie wiem, czy tak ciężko zrozumieć?)

Minęło już 1,5 miesiąca od czasu, kiedy tu przyjechałam i wszystko zaczyna się pięknie układać – znalazłam pracę, poznałam mnóstwo fantastycznych ludzi, czuję się lepiej, jestem weselsza, radosna, (jeszcze) pewniejsza siebie, a to wszystko ma wpływ na inne dziedziny mojego życia. Człowiek spełniony to człowiek szczęśliwy, zauważający zalety, a nie wady danej sytuacji. Tutaj, nawet jeśli pada deszcz, czuję, że zostając podjęłam dobrą decyzję. Czy podobne odczucia miałabym mieszkając w Irlandii? Prawdę mówiąc wątpię. Pracowałabym, podobnie jak tutaj, jednak wiecznie odliczając dni do „wakacji w Afryce”, odbiegając myślami gdzieś daleko w przyszłość i całkiem zapominając o teraźniejszości. Wciąż marzyłabym pewnie o przeprowadzce tutaj i czuła, że coś mnie ominęło. To zapewne prowadziłoby do frustracji, niezadowolenia z pracy, pogorszenia wyników, stresu, zamknięcia się w sobie i tak dalej. Czy warto więc rezygnować ze szczęścia „dla kasy”? Na to pytanie odpowiedzcie sobie już sami.

Do Europy mogę wrócić w każdym momencie swojego życia i znaleźć fantastyczną pracę bez większego problemu. Myślę nawet, że ten moment na pewnym etapie mojego życia nastąpi, ale będzie to dopiero wtedy, kiedy naprawdę będę tego chciała. Póki co nie mam takiego planu.

Zostaję tutaj, w Afryce Wschodniej, żeby pracować dla Jovago – jednego z najdynamiczniej rozwijających się start-upów w całej Afryce.

PS. Jeśli wybieracie się na wakacje do Kenii, napiszcie do mnie maila, chętnie pokażę wam kawałek Nairobi 🙂