Dar es Salaam: jak uprowadzili mnie w taksówce i okradli

Droga z Moshi do Dar es Salaam. Siedzę sobie w wygodnym busie, w uszach gra mi muzyka, a za oknem rosną wyschnięte już od słońca palmy. Tak bardzo, bardzo cieszę się, że jestem w tym klimatyzowanym autokarze i nie muszę po raz kolejny przemierzać tanzańskich dróg w niewygodnym minibusie z odsuniętymi na maksa szybami. Jadę i nie do końca zdaję sobie sprawę, że nazajutrz o tej godzinie moja podróż zmieni swój bieg o 180 stopni.

Tutaj jesteśmy:

Znacie taki film „Droga Milionerów”? Mężczyzna łapie w nim taksówkę a następnie zostaje zmuszony przez kierowcę do wypłacania pieniędzy w bankomatach w całym mieście. Podobna przygoda spotkała właśnie mnie w Dar es Salaam, największym tanzańskim mieście.

Już od momentu, w którym wjechałam do Dar czułam, że to miasto nie będzie mi przyjazne. Złe wibracje dało się wyczuć na odległość. Nie planowałam tam jednak zostawać długo – góra jeden dzień. Byle kupić bilety na prom i na kilka dni odizolować się od świata na białych plażach Zanzibaru. Dzień wcześniej zarezerwowałam mały domek na Simba Beach, nad samym oceanem, i liczyłam na to, że w porze deszczowej wyspa nie będzie aż tak oblegana. Niestety nie było mi dane się przekonać.

Zaraz po moim przyjeździe do Dar es Salaam okazało się, że hotel, który zarezerwowałam nie istnieje. Tak jakoś się złożyło, że w przeciągu kilku dni właściciel zapadł się pod ziemię, a budynek poszedł do remontu. Na szybko wyszukałam więc coś rozsądnego w przewodniku (tak, to jest właśnie ten moment, w którym przewodniki się przydają) i w taki sposób wylądowałam w całkiem fajnym hotelu w okolicy parku Mnazi Mmoja. Centrum miasta, blisko do portu, wszystko fantastycznie.

Kolejnego dnia z rana wybrałam się na spacer po okolicy, kupiłam bilet na prom, a wracając zatrzymałam się przy postoju taksówek, aby zrobić małe rozeznanie w kosztach i dowiedzieć się, ile będzie mnie kosztował poranny przejazd.

― Ach, jesteś z Polski? Mam tu polskiego przyjaciela, nazywa się Strzelecki ― usłyszałam od jednego z kierowców po kilku minutach rozmowy. Podobno pracował z nim w szkole zanim został taksówkarzem. ― Polacy są super. Zawiozę cię rano na prom w cenie takiej, jaką płacą lokalni, 3.000 Tsh. ― Zapisał mi swój numer i kazał zadzwonić, gdybym się zdecydowała.

No i niby dlaczego miałam się nie zdecydować?

Przedstawił się jako Peter. Na oko około 60 lat, z twarzy przyjazny dziadzio, z widoczną szramą na lewym policzku. Zadzwoniłam, a on rano równo o 7:30 pojawił się w holu hotelu.

Teraz odezwą sie pewnie wszyscy mądrzy – że taksówki bierze się tylko z hotelu, że jak to tak z obcymi, że to i że tamto. Dziękuję, teraz też to wiem i wierzcie mi, gdybym wiedziała to wcześniej, to uniknęłabym wszystkiego, co nastąpiło po tym, kiedy ten człowiek pojawił się przy recepcji. No i własnie – co to za porywacz, który pojawia się w recepcji hotelu, gdzie są kamery i który parkuje samochód przed wejściem przy dwóch ochroniarzach? Zawsze wydawało mi się, że źli ludzie nie chcą być zauważeni, no i chyba własnie to uśpiło moją czujność.

Wsiedliśmy do samochodu, gdzie siedział już inny 30-latek. Kończył pracę i mieliśmy go po drodze wysadzić pod domem. Później szło już tylko gorzej.

Czerwona lampka zapaliła mi się w głowie już po pierwszej minucie, kiedy zamiast w prawo, w stronę portu, skręciliśmy w lewo pod pretekstem objechania korków. Poprosiłam o natychmiastowe zatrzymanie taksówki i próbowałam otworzyć drzwi, ale było już za późno. Drzwi z mojej strony były zablokowane. Nagle do samochodu od strony ulicy weszło dwóch kolejnych meżczyzn próbując wcisnąć mi kit, że oni również jadą w kierunku portu. Moje prośby o zatrzymanie auta nie skutkowały.

Jechaliśmy w jakieś zupełnie nieznane mi miejsce, po wyboistych drogach, nad którymi od gorąca unosiły się tumany kurzu. Mijaliśmy ludzi i posterunek policji, ale wszystko to na nic. Po ponad 20 minutach samochód się zatrzymał a jeden z mężczyzn spojrzał na mnie chwytając i ściskając mnie za nadgarstek.

― We are not good people (pol. Nie jesteśmy dobrymi ludźmi) ― powiedział. Serce stanęło mi w miejscu. W ciągu zaledwie kilkunastu minut moja podróż na Zanzibar zmieniła się w jakiś cholerny żart. Jakiś absolutny koszmar.

Staliśmy na totalnym zadupiu, między małymi szarobiałymi domkami. Za oknami przechodzili ludzie, jednak nikt, absolutnie nikt, nie ośmielił się pomóc. Mężczyzna z przodu chwycił mój bagaż podręczny i zaczął przeszukiwać go kieszeń po kieszeni.

― Gdzie masz pieniądze?! ― krzyczał. ― Daj pieniądze a nic ci nie będzie. ― Nie opierałam się ani sekundy, choć po cichu liczyłam na to, że części gotówki nie znajdą i uda mi się jakoś stamtąd wydostać. Bardziej pomylić się nie mogłam. Znaleźli absolutnie wszystko, włącznie z jakimiś starymi, nic niewartymi banknotami z Etiopii i moimi kartami. Mężczyzna po mojej prawej wyciągnął nóż i pokazując mi go, kazał mi podać numery PIN. Zagroził też, że jeśli podam je źle, zabiorą mnie do szefa mafii (który pewnie nawet nie istniał, ale nie było nawet mowy żeby ryzykować).

Zatrzymaliśmy się przy bankomacie. Mężczyzna wyszedł i wrócił z gotówką.

Trzymali mnie w samochodzie jeszcze dobrych 15 minut wciąż dopytując, gdzie jest reszta pieniędzy, bo to, co już wzięli nie wystarczało. Ale prawda była taka, że…ja już więcej nie miałam! Zabrali sobie więc na pamiątkę mój aparat. Równo godzinę po wyjściu z hotelu, byłam uboższa o blisko 2.000 euro i moje marzenia o dalszej wschodnioafrykańskiej podróży.

Kiedy mieli już wszystko, na czym im zależało, wypuścili mnie z samochodu.

Cała ta historia może się wydawać nieprawdopodobna. Można mi zarzucać, że jestem nieodpowiedzialna, bo podróżuję sama, bo biorę taksówki z ulicy, bo miałam duży limit na kartach, bo rozmawiam z obcymi i wiele innych rzeczy. Prawda jest jednak taka, że tę historię opublikowałam już kilka miesięcy temu na moim angielskim blogu i dostałam dziesiątki maili od ludzi, którym przytrafiła się taka sama sytuacja. Większość z nich wcale nie podróżowała sama – byli to przyjaciele, przyjaciółki, małżeństwa… Jednak nigdy więcej niż dwoje. W wielu przypadkach taksówkarz również przedstawiał się jako Peter i zawsze zabierali nie tylko gotówkę, ale również pieniądze z kart.

Zastanawiacie się pewnie teraz czy Tanzania jest bezpieczna i czy odzyskałam swoje pieniądze. Cóż… W kraju, w którym policja jedynie udaje, że szuka sprawcy, nie da się ugrać wiele. Zraz po tym felernym incydencie udałam się na komisariat, aby złożyć zeznania. Godzinę później siedziałam już w czarnym SUV z przyciemnianymi szybami i objeżdżałam okolicę z trzema policyjnymi detektywami. Dzięki hotelowym kamerom udało się zidentyfikować twarze kierowcy i „Petera”. Policja poznała też numery rejestracyjne samochodu i prawdziwe imię przestępcy (wystarczyło zadzwonić pod numer, który mi podał i poczekać aż włączy się poczta głosowa). Fajnie było poudawać tajniaków, ale kiedy przyszło co do czego, policja umyła ręce. Mieli wszystko, co potrzeba, ale…woleli zjeść lunch i zapomnieć o sprawie.

Ja wolałam natomiast zapomnieć o całym incydencie i, zostawiona z $70 w kieszeni, kupiłam bilet autokarowy do Mombasy, znalazłam nocleg na Couchsurfingu i spędziłam blisko 2 tygodnie mieszkając w Nyali.

KOSZTY I MIEJSCA GODNE POLECENIA:

• Autokar Moshi-Dar es Salaam to koszt ok. 33.000 Tsh (Kilimanjaro bus)
• Za nocleg płaciłam $40 za noc w całkiem fajnym hotelu z darmowym dostępem do Internetu, klimatyzacją, telewizorem i łazienką. Oczywiście można znaleźć też tańsze.
• Prom z Dar na Zanzibar kosztuje ok. $35, jednak wystarczy przejść się do portu i porównać ceny w kasach. Mówią, że najlepszy i najmniej awaryjny jest Azam (łatwo zauważyć –  mają osobną i wyraźnie oznaczoną kasę). W okolicy portu kręci się mnóstwo naciągaczy, którzy za drobną kwotę „pomogą wam znaleźć dobrą cenę”. Lepiej ich unikać.