Rzucam wszystko i wyjeżdżam do Ugandy

Jak to jest, że inni ludzie wiedzą z reguły lepiej co dla nas dobre? I dlaczego my takich ludzi słuchamy się częściej niż własnego rozsądku? Wiele pytań narodziło mi się w głowie po powrocie z Ugandy, ale na wiele wciaż nie znam odpowiedzi. Utwierdziłam się jednak w przekonaniu, że szczęścia w życiu nie da mi nikt ani nic innego, jak tylko ja sama. Że zamiast czekać na „ten moment” wezmę wszystko w swoje ręce i po prostu ruszę ku temu, czego od dawna chciałam.

Od dziecka wszyscy wiedzą od nas wszystko lepiej. Mówi nam się co jest dobre, a co złe. Że powinniśmy skończyć studia, znaleźć dobrą pracę – najlepiej w korpo, bo to znaczy, że coś nam w życiu wyszło – wyjść za mąż/ożenć się, mieć dzieci i zestarzeć się próbując przetrwać na marnej polskiej emeryturze. Mówi nam się co nam wolno, a co jest zakazanym owocem. Którzy ludzie są „dobrzy”, a którzy „źli”. A my słuchamy, bo to jest właśnie to, co starsi i mądrzejsi nazywają procesem uczenia się i przekazywaniem doświadczenia. Tak, jakby zjedli już wszystkie rozumy świata, poznali każdego człowieka na ziemi i przeczytali wszystkie książki. Tak jakby to, co nam powiedzą miało nas jakimś cudem uchować od wszystkich nieszczęść świata. Jak magiczne zaklęcie. Niestety tak nie jest.

W Ugandzie poznałam chłopaków z Bwaise i Elizabeth. To rewelacyjni ludzie, którzy wiedzą czego chcą od życia i po prostu cieżko na to pracują. Bez narzekania, że się nie da, że jest źle, że komuś pod górkę. Robią to, co uważają za słuszne, zmierzają ku swoim marzeniom i czerpią z tego niewyobrażalną radość. Otworzyło mi to oczy. No bo choć mam fajną pracę i mogę podróżować praktycznie tyle, ile chcę, to wciaż czegoś w życiu mi brak.

Dlatego podjęłam decyzję. Wyjeżdżam do Ugandy. Z biletem w jedną stronę, nie wiem, na jak długo, w sierpniu przenoszę się do Jinja – miejsca znanego jako stolica sportów ekstremalnych Afryki Wschodniej. Długo szykowałam się do takiej zmiany.

Mieszkanie w Afryce Wschodniej od dawna było marzeniem, które kiełkowało gdzieś głęboko w mojej głowie. W końcu chyba wykiełkowało na dobre, bo zrezygnowałam z pracy w Dusseldorfie, aby za 3 miesiące móc za nim podążyć. I owszem, to może być najgorsza decyzja jaką w życiu podjęłam, ale jednocześnie może to być decyzja najlepsza. Nigdy sie jednak nie dowiem, jeśli nie spróbuję i będę czekać z założonymi rękami na cud.  Mamy jedno życie (no, może i więcej, ale tego jeszcze nikt nie udowodnił) i chcę je wykorzystać jak najlepiej.

O swojej wspaniałej pracy wspomniałam już u Ewy na blogu. Urlop bez limitów, firmowe imprezy i wyjazdy co najmniej kilka razy w roku, kilka razy w roku praca z biura na Majorce… Basen, darmowe piwo w biurze, rewelacyjna atmosfeta pracy. Żyć, nie umierać, nie? Pewnie. Tylko to trochę takie życie w mydlanej bańce. Na mnie znajomi już patrzą jak na wariatkę, no bo jak można zrezygnować z czegoś takiego?! Nie starają się zrozumieć, że ktoś może chcieć od życia czegoś innego niż mieszkania, samochodu, kolejnych tytułów i weekendowych, firmowych BBQ w parku nad rzeką. Fajne to wszystko, ale ja chcę czegoś innego od życia. Zawsze chciałam. Mnie od małego wmawiano, że, aby być szanowanym przez ludzi, cały czas trzeba COŚ osiągać. A to jakiś tytuł, a to jakiś dyplom, a to nauczyć się nowego języka, a to znowu napisać kolejną książkę. Najlepiej do tego wszystkiego nie mieć życia prywatnego, pasji i przyjaciół, bo przecież oni na pewno chcą dla nas źle, wszystkiego nam zazdroszczą i pewnie potajemnie obgadują nas za plecami. A nie daj boże, żeby tym przyjaciołom powodziło się lepiej od nas!

Są jednak ludzie, którzy szczęście definiują inaczej, lubią zmiany i się ich nie boją, bo zmiany ich inspirują, a poznani ludzie motywują. Tacy, którzy nie planują, a raczej żyją chwilą i robią to, co sprawia, że w danym momencie są po prostu szczęśliwi. Nie na pokaz, ale dla samych siebie. Nie bo trzeba, ale bo mają ochotę. Tak, jak ja. Nigdy nie miałam w życiu jednej, utartej ścieżki (przeczytajcie zakładkę „o mnie”). Wiem, dokąd chcę dojść, ale nie wiem jak. Łapię chwile, wykorzystuję okazje, poznaję ludzi i stawiam kolejne kroki ku realizacji marzeń.

Jedyne, co zostaje nam w życiu na zawsze to wspomnienia i zdobyte doświadczenia. To one czynią z nas ludzi, którymi jesteśmy. Wszystko inne – mieszkania, samochody, telefony, a nawet ładna buzia czy fajna figura, wcześniej czy później znikną. Na tym etapie swojego życia nie chcę gonić za czymś, co nigdy nie uczyni mnie szczęśliwą. Marzenia w życiu nie realizują się same i są wypadkową wielu czynników, w tym również drobnego ryzyka. Ale chyba wolę podjąć to ryzyko i powiedzieć, że spróbowałam, niż na starośc być zgorzkniała i żałować.

Stąd decyzja o wyjeździe właśnie do Ugandy.

PS. 1. Jeśli szukacie pracy w Public Relations w jednej z najfajniejszych firm na świecie, to szukam kogoś, kto przejmie moje obowiązki w trivago od lipca 🙂

PS. 2. Realizujcie swoje marzenia, bo to jedyna rzecz w życiu, która jest w 100% wasza!